Τα παιδιά μας μετά το σχολείο κινδυνεύουν.....

Φίλοι μου

Έχουν περάσει δυο χρόνια και κάτι μέρες που μέσα από την επικοινωνία που έχουμε, έγραψα κάτι για τις στάσεις των λεωφορείων (πατήστε εδώ να θυμηθείτε).
Θα ήθελα να συμπληρώσω λίγα ακόμα από αυτά που μάλλον μόνον εμείς βλέπουμε, ενώ κανένας από την δημοτική αρχή ή τους δημοτικούς συμβούλους δεν βλέπει ή δεν θέλει να δει.

Αφορμή είναι τα παιδιά των σχολείων.

Πριν λίγες μέρες και ενώ ήμουν καθοδόν από Εμπορείο προς Φηρά, ακριβώς στον περίφημο και πασίγνωστο πλέον κόμβο του Πύργου, είδα αρκετά παιδιά καθισμένα στο προστατευτικό κιγκλίδωμα από την πλευρά του Πύργου στην στροφή. Την πρώτη φορά δεν έδωσα και πολύ σημασία γιατί νόμισα ότι κάτι (έκτακτο) περιμένουν. Όταν όμως έγινε το ίδιο τις δυο επόμενες φορές, διαπίστωσα ότι περιμένουν το λεωφορείο, που σταματούσε στην στροφή να πάρει τα παιδιά. Με μεγάλη έκπληξη είδα ότι το ίδιο συμβαίνει  και από την απέναντι πλευρά, που είναι η γνωστή μας Ένωση Θηραϊκών Προϊόντων.

Το παράδοξο δεν είναι αυτό, το παράδοξο είναι ότι υπάρχει ένα στέγαστρο, αν θέλει ο Θεός το λέει στέγαστρο (ανοικτό και εκτεθειμένο από παντού). Δεν υπήρχε κανένα παιδί μέσα, αλλά δεν αρκεί για όλα τα παιδιά. Βέβαια δεν έχει να προσφέρει καμιά προστασία, ούτε χρησιμότητα από ότι κατάλαβα. Τα παιδιά περιμένουν από την μια στην στροφή του δρόμου και από την άλλη πλευρά  στη μέση του δρόμου.

Συνεχίζοντας την πορεία μου προς Μεσαριά και στο ύψος γνωστού ξενοδοχείου στη στροφή του Βόθωνα, αναγκάστηκα να σταματήσω (δεν με ενόχλησε καθόλου αυτό). Ο λόγος όμως που σταμάτησα με ενόχλησε πραγματικά. Ήταν η ώρα που σχολούσαν τα παιδάκια από το σχολείο (νομίζω νηπιαγωγείο) το οποίο είναι ακριβώς στην στάση. Δεν μπορεί κανείς να φανταστεί τι συμβαίνει. Το λεωφορείο της γραμμής να έχει κλείσει περισσότερο από τον μισό δρόμο, μαμάδες και μπαμπάδες με τα παιδιά στο χέρι να τα περάσουν απέναντι. Κάποιοι γονείς που έχουν κάνει επιβίβαση των παιδιών στα αυτοκίνητα τους, να προσπαθούν να ξεφύγουν (όχι να φύγουν). Παιδάκια μόνα τους να περνούν απέναντι ή να προσπαθούν να μπουν στο λεωφορείο ή στο παρκαρισμένο ΙΧ της μαμάς. Βοήθα Παναγιά μου,ΕΛΕΟΣ …. είναι το μόνο που μπορώ να πω. Φυσικά εκεί έχει στάση αλλά …..

Δεν τελειώσαμε γιατί έχουμε ακόμα μια κακιά …. σκάλα. Η στροφή της Μεσσαριάς προς Καμάρι. Σχεδόν την ίδια ώρα τα παιδιά είχαν σχολάσει από το γυμνάσιο και ήταν ακριβώς στην στροφή. Τα περισσότερα καθισμένα κυριολεκτικά το ένα πάνω στο άλλο, σε ένα μοναδικό παγκάκι, ενώ μερικά παίζοντας χωρίς να προσέχουν ιδιαίτερα έφταναν στη μέση του δρόμου. Δεν νομίζω ότι χρειάζεται να περιγράψω άλλο.

Στην Μεσσαριά βέβαια δεν χρειάζεται στέγαστρο ή στάση. Είναι μια χαρά έτσι τα παιδιά, αφού ακολουθούν την μέθοδο του πιγκουίνου. Όπως δηλαδή έχουμε δει σε ντοκιμαντέρ, ο ένας πιγκουίνος  δίπλα στον άλλο που στριμώχνονται στον πάγο για να ζεσταθούν. ΔΕΝ ντρεπόμαστε λέω εγώ κύριοι δημοτικοί σύμβουλοι.

Φυσικά δεν υπάρχει τέλος, δεν θέλω όμως να σας κουράσω. Θα σας πω μόνον ότι το ίδιο και χειρότερα συμβαίνει στο δημοτικό  σχολείο Καμαρίου, Φηρών και το αίσχος γυμνασίου λυκείου Φηρών.

Προτάσεις υπάρχουν, λύσεις υπάρχουν κάντε κάτι πριν να είναι αργά. Αν δεν μπορείτε να οργανώσετε τις στάσεις λεωφορείων των παιδιών. Αν δεν μπορείτε να μεταφέρεται τα παιδιά στα σπίτια τους με σχολικά αυτοκίνητα. Τουλάχιστον  προτείνεται στα ανάλογα σχολεία τα παιδιά να παραμένουν στο προαύλιο. Ενημερώστε το ΚΤΕΛ για τις ώρες που τελειώνουν τα μαθήματα και το λεωφορείο να σταματά απ έξω από το σχολείο.

Αλλά τι λέω τώρα, εδώ έχουμε νοσοκομείο χωρίς στάση λεωφορείου και οι ασθενείς σταματούν το λιγότερο 500-700 μέτρα μακριά, για τα παιδιά θα κοιτάμε.

Κύριε δήμαρχε, κύριοι δημοτικοί σύμβουλοι δεν χρειάζονται βραβεία τα παιδιά.

Σχολειά με αίθουσες ανθρώπινες θέλουν και όχι κοντέινερ.

Στάσεις λεωφορείων ασφαλείς, να μην κρυώνουν ή να μην ζεσταίνονται.

Δημοτική μετακίνηση και μεταφορά των παιδιών στα σπίτια του να μην επιβαρύνονται άλλο οι γονείς τους θέλουν.

Και καλούς χώρους παιχνιδιού στα χωριά τους.

ΟΧΙ ΟΠΩΣ ΤΙΣ ΠΑΙΔΙΚΕΣ ΧΑΡΕΣ.

Με εκτίμηση

Μάρκος Ζώρζος